Η τρίτη σπουδή, “το νομίζειν της Ιοκάστης” ανατέμνει το ζήτημα της συμπαραδηλωτικής ιδιοσυστασίας ενός αρχαίου απαρέμφατου, κατά την πολυπαραμετρικότητα της συνάφειάς του με το σκέπτεσθαι, το βούλεσθαι και το δύνασθαι, στο διακύβευμα της ποιητικο πολιτικής ουσίωσης που επιχειρεί η αισχύλεια και σοφόκλεια εξήγηση, με τη συναφή αρμογή του ηρακλείτειου λόγου, στον μύθο των λαβδακιδών.