Το βιβλίο αυτό αποτελεί τον πρώτο τόμο για το παλαιστινιακό ζήτημα και καλύπτει χρονικά την περίοδο 1882-1948. Το 1882 ξεκίνησε η πρώτη αλίγια (επάνοδος) των Εβραίων στην Παλαιστίνη και το 1948 ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ. Σ’ αυτό το διάστημα των 66 χρόνων οι Αραβες της Παλαιστίνης τέθηκαν σταδιακά στο περιθώριο και βρέθηκαν τελικά χωρίς γη εκεί όπου είχαν ζήσει επί τόσους αιώνες. Σκοπός αυτής της μελέτης είναι να ενημερώσει τον αναγνώστη με τρόπο σαφή, αμερόληπτο και τεκμηριωμένο για ένα από τα πιο σύνθετα και δυσεπίλυτα προβλήματα στη σύγχρονη εποχή. Ο αγώνας των Εβραίων και των Αράβων για την Παλαιστίνη δεν είναι απλώς για ένα κομμάτι γης, αλλά για τη νομιμοποίηση της εθνικής τους υπόστασης μέσω της σύνδεσης του χώρου με το ιστορικό παρελθόν· ένας αγώνας που αποκτά πολυδιάστατο και εν μέρει υπερβατικό χαρακτήρα, επειδή συναρθρώνεται με θέματα οικονομίας, δικαίου, ηθικής και πίστης. Επιπλέον, το παλαιστινιακό δεν είναι ζήτημα μόνο τοπικό, αλλά συνδέεται άρρηκτα με τα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα περιφερειακών και διεθνών δυνάμεων στην περιοχή και στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Ο συγγραφέας του βιβλίου δεν επιδιώκει να αποδώσει ευθύνες στη μια ή την άλλη πλευρά –η ιστορία δεν είναι δικαστής για να επιβραβεύει και να καταδικάζει–, αλλά να εξηγήσει τι πραγματικά συνέβη: πώς ξεκίνησε η διαμάχη στην Παλαιστίνη, γιατί και με ποιον τρόπο οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής, η Βρετανία και η Γαλλία, ενεπλάκησαν σ’ αυτή, τι προτάσεις έγιναν για την επίλυσή της, για ποιους λόγους οι ΗΠΑ και ΕΣΣΔ υποστήριξαν την ίδρυση του Ισραήλ, πώς Αραβες και Εβραίοι κατέληξαν στη σύγκρουση του 1948. Η ανάλυση είναι ιστορική, αλλά λαμβάνονται υπόψη και τα μεθοδολογικά εργαλεία συναφών επιστημών, όπως της πολιτικής επιστήμης και της επιστήμης των διεθνών σχέσεων.