Το βιβλίο της Ηλιοπούλου µιλά για τέρατα, παρόλο που δεν ανήκει στις ιστορίες τρόµου. Τα τέρατά της είναι πλάσµατα που κατοικούν µέσα µας τιθασευµένα, αλλά, όταν η τάξη της καθηµερινότητας διασαλεύεται, αναδύονται και σέρνουν τον χορό. Μιλά ακόµα για τη διαφορετικότητα στην όψη ή τη συµπεριφορά του Άλλου ανθρώπου που ταράζει και ωθεί στη διαδικασία τερατοποίησής του. Έτσι που η αναπόφευκτη εµµονή στην εχθρότητα µετατρέπει σε τέρας και τον εχθρό του «τέρατος».

“Το γράψιµό της, συχνά οδηγούµενο από υπαινικτικό χιούµορ, κινείται µε άνεση στην κόψη του ξυραφιού, χωρίς σε καµίαστιγµή να γλιστρά στο κενό της ασάφειας. Αφήνει, όµως, περιθώρια στον αναγνώστη να κρατήσει τη δική του εκδοχή.” Φαίδων Χατζηδημητρίου