Το ποδόσφαιρο υπάρχει σαν κλήση στην ζωή· μας ενεργοποιεί στο νόημα σαν ζωντανή μεταφορά. Μαζί με την θρησκεία, κάνει το εδώ να μην είναι μόνον εδώ. Παράγει νόημα και αναπεριγράφει την πραγματικότητα ως το έτερον του κόσμου, που όμως μας κάνει να το αισθανώμαστε ως το πιο οικείο μας.

Το ποδόσφαιρο, γοργό ή αργό, θεαματικό ή όχι, αποτελεσματικό ή μη, χαρίζει την ύπαρξή του και πάντα ξαφνιάζει· υπάρχει, απλώς.

Στο ποδόσφαιρο όλα είναι συζητήσιμα. Στο γήπεδο τα πάντα λειτουργούν αν πιστεύεις και η πίστη όχι μόνον λυτρώνει τον οπαδό, αλλά είναι και όρος για να πιστέψει στον εαυτό του. Πας στο γήπεδο για να νιώσεις ευχάριστα με τη δυστυχία σου, “να καθίσεις στον θρόνο του ποδοσφαιρικού πόνου”· φόβος, αγωνία, πίκρα είναι η κλίμακα που κατεβαίνουν σε κάθε ματς. Το ποδόσφαιρο τους παρέχει την δυνατότητα να ξαναζούν κάθε φορά το ίδιο ψυχόδραμα χωρίς λύση· ο οπαδός θέλει το ανατρεπτικό, ποθεί το ίδιον, ατελέσφορα.