Θα μπορούσες να πεις πως ήτανε μια ασήμαντη ληστεία, αν η γριά δεν έπαιρνε μαζί της όμηρο το ληστή και τη λεία του μαζί.
Κι υστέρα, κανείς ποτέ δεν έμαθε τι έγινε.
Γιατί η ληστεία ήτανε μόνο το άλλοθι των ληστών.
Γιατί οι ληστές υπήρξαν πάντα όμηροι των ονείρων τους.
Γιατί οι όμηροι λήστεψαν τα λάφυρα της ζωής των ληστών.
Και γιατί η μοναξιά θα στήνει πάντοτε ενέδρες και θα κατασπαράζει λάφυρα, ομήρους και ληστές.

Η μοναξιά… Μια σήψη υγρή, βαριά και γλοιώδης που κατακάθεται μέσα σου αργά, αφήνοντας χάσματα πίσω της, μικρά και μεγάλα, απ’ όπου μπαινοβγαίνουν του κόσμου όλου οι άγγελοι και οι δαίμονες μαζί.