“… Κάθισε στο κρεβάτι προσπαθώντας να ησυχάσει την καρδιά της που ‘χε πιάσει να χτυπάει δυνατά και άτσαλα. Τι μπορεί να κάνει πια, ο χρόνος δε γυρίζει πίσω. Κι αν… …μ’ ένα παράξενο βλέμμα στα μάτια διάλεξε από το συρτάρι το πιο κοφτερό μαχαίρι, γύρισε στο δωμάτιο και στάθηκε πάλι μπροστά στον καθρέφτη. Σήκωσε αργά το χέρι και πλησίασε το μαχαίρι στο πρόσωπό της. Έμεινε λίγο ακίνητη, μετά έκλεισε τα μάτια της…”

Μια γυναίκα και ο Χρόνος.
Ο άντρας και η Απώλεια.
Ο δρόμος προς το Σπίτι.
Πόσο πονάει η βουτιά στη μνήμη;

Η αλήθεια. Το τέλος.