Tο “πράγμα”, αν και συνιστά την απαραίτητη βάση επί της οποίας αναδύεται η μορφή ως δυνατότητα της ζωής και της τέχνης, αν και είναι η προϋπόθεση της ίδιας της υλικότητας της πραγματικότητας και της γέννησης του λόγου, διαφεύγει τον ορισμό του. Ωστόσο, ο μη ορισμός ως κενό σημαίνον είναι αυτός που παράγει ορισμό, τον ιστό του νοήματος, τον κόσμο εντός του οποίου κινούμαστε χρονικά. Παράγει το σημαίνον ως μορφή.
Η μορφή αποτελεί την οριοθέτηση της ώσης του “πράγματος” μέσα από την ατέρμονη διαπάλη του τίποτα με το κάτι, της διάλυσης με τον ορισμό, του άρρητου με τον λόγο. Όταν ο ιστός του νοήματος είναι ανεπαρκής, η τέχνη και η τρέλα αναδύονται ως διαφορετικές μορφές εκβολής της ρευστότητας του “πράγματος”. Η αρχιτεκτονική ως τέχνη εκφράζει κατεξοχήν την αγωνία για την υπέρβαση του “πράγματος”, καθότι η ίδια της η φύση συγχέεται με τη δική του.