Στο Ράπιντ Σίτυ, στη Νότια Ντακότα, η μάνα μου μού ‘δωσε παγάκια τυλιγμένα σε μαντήλι να βάλω στο στόμα. Έβγαζα δόντια τότε και ο πάγος μούδιαζε τα ούλα μου.
Τη νύχτα κείνη περάσαμε τα Μπάντλαντς. Βρισκόμουν στο πίσω μέρος της Πλύμουθ και κοίταζα τα άστρα. Το τζάμι του αμαξιού πάγωνε το χέρι αν το άγγιζες.
Μέσα στην πεδιάδα σταματήσαμε σ’ ένα μέρος με τεράστιους γύψινους δεινόσαυρους που στέκονταν σε κύκλο. Δεν υπήρχε πόλη. Μονάχα εκείνοι οι δεινόσαυροι και κάτι προβολείς στο έδαφος που έστελναν το φως προς τα πάνω.
Η μάνα μου με κουβαλούσε μέσα σε μια καφετιά Στρατιωτική κουβέρτα μουρμουρίζοντας μιαν αργή μελωδία. Νομίζω ήταν το “Κάρφωσε την Καρδιά μου”. Το μουρμούριζε πολύ απαλά στον εαυτό της. Θα ‘λεγε κανείς πως οι σκέψεις της βρίσκονταν πολύ μακριά.
Περιφερόμασταν αργά, μέσα κι έξω, ανάμεσα στους δεινόσαυρους. Ανάμεσα στα πόδια τους. Κάτω από τις κοιλιές τους. Γύρω από τον Βροντόσαυρο. Κοιτάζοντας πάνω ψηλά τα δόντια του Τυρανόσαυρου Ρεξ. Όλοι είχαν κάτι μικρά μπλε φωτάκια για μάτια.
Δεν υπήρχε κόσμος γύρω. Μονάχα εμείς και οι δεινόσαυροι.