[…] Οι “Ψηφιακές μορφές τέχνης” παρουσιάζουν τα καλύτερα δείγματα τέχνης που εμπνέονται από την έρευνα, καθώς υπάρχουν πολλά έργα που θεωρούνται ως αριστουργήματα του είδους. Το ζήτημα είναι αν θα συνεχίσουν να είναι αριστουργήματα για πάντα. Η εφευρετική προσέγγιση και οι καινοτόμες ιδέες ορισμένων καλλιτεχνών των ψηφιακών μορφών τέχνης είναι θαυμάσιες, και τους οδηγούν στο να κατακτήσουν έναν τομέα έρευνας και να δημιουργήσουν αποκαλυπτικά και βαθυστόχαστα έργα. Αλλά μπορεί η δύναμη αυτών των έργων να συνδυαστεί με την έννοια της διαχρονικότητας; Μετά από την ανάπτυξη του κόσμου της έρευνας δεν φαίνεται πια αυτός να αποτελεί τώρα κάτι το τόσο σημαντικό και νέο. Πράγματι, πολλά πειραματικά έργα τέχνης σε υπολογιστή που είχαν δημιουργηθεί πριν από 15 χρόνια τώρα φαίνονται παράξενα και ξεπερασμένα. Πολλά από αυτά τα παλιά έργα δεν μπορούν να αναβιώσουν, επειδή η απαιτούμενη τεχνολογική υποδομή δεν υπάρχει πια.

Αναμφίβολα, η σύνδεση της τέχνης με την αναπτυσσόμενη έρευνα μπορεί να επισπεύσει τον επαναπροσδιορισμό της διαχρονικότητας. Ίσως χρειαστεί να ανακαλύψουμε τη νέα σημασία του όρου αριστούργημα. Ας υποθέσουμε ότι ένα αριστούργημα είναι ένα έργο τέχνης που απαθανατίζει μια καλλιτεχνική στιγμή ή ένα έργο που παρουσιάζει την πολιτισμική αντίθεση που προκύπτει από την έρευνα και τη χρήση της μαγείας των τεχνών, οι οποίες τελικά χρησιμοποιούνται για να διευρύνουν τη σημασία του και για να το βελτιώσουν ανάλογα.

Αφού περάσει αυτή η χρονική στιγμή, το αριστούργημα θα έχει επιτελέσει το σκοπό του και θα κατέχει τη θέση του στην ιστορία. Ακριβώς όπως συμβαίνει με τις ανακαλύψεις-σταθμούς της επιστήμης (για παράδειγμα, τη νέα εικόνα του σύμπαντος που προτάθηκε από τον Γαλιλαίο), η διαχρονικότητα αυτών των έργων τέχνης προέρχεται από την τόλμη τους, παρόλο που οι καινοτομίες που επιφέρουν μπορεί αργότερα να θεωρηθούν ως κάτι το δεδομένο.

(από την εισαγωγή του βιβλίου)