Η ψυχαναλυτική σκηνή είναι μοναδική. Αλλά έχει πολλά κοινά με την σκηνή του θεάτρου. Το θέατρο δημιουργήθηκε πάνω στο πρότυπο της ψυχικής σκηνής για να δώσει θέση στο ξένο, μέσα μας και έξω από μας. Το αρχαίο δράμα συνιστά μια αδυσώπητη διάγνωση της ανθρώπινης φύσης, τα θεμέλια της οποία κτίζονται πάνω σε κινήσεις συγκρούσεων που χαρακτηρίζουν την ζωή και οδηγούν στην καταστροφή της. Εξ υπαρχής η ψυχανάλυση έχει εμπνευσθεί από αυτό, και συνεχίζει να εμπνέεται, όπως μας δείχνει και το βιβλίο του Σωτήρη Μανωλόπουλου. Εκκινώντας από την «δραματική οπτική» συνεχίζει με επιμέρους κείμενα, στα οποία σχολιάζονται και ανασκάπτονται με τα μέσα της ψυχανάλυσης ο Ιππόλυτος, ο Ορέστης, η Ιφιγένεια, η Μήδεια, η Άλκηστις, οι Ικέτιδες του Ευριπίδη και ο Φιλοκτήτης του Σοφοκλή. Η έκδοση συμπληρώνεται με δύο κείμενα των ψυχαναλυτών Πέτρου Κεφάλα και Ελίζας Νικολοπούλου επάνω στις αναγνωστικές οδούς που προτείνει ο Σωτήρης Μανωλόπουλος.