Ο κύριος Πέτρος βγαίνει στο μπαλκόνι του σπιτιού του και ακολουθεί το ελικοειδές ανηφορικό μονοπάτι που ξεκινάει από κει, για να βουτήξει γυμνός στην ολύμπια θάλασσά του.

Τα παιδιά αρπάζονται από τις κούνιες και κουνιούνται πέρα δώθε στον ουρανό, προτού κουρνιάσουν στα σύρματα.

Αυτός που κρυώνει και πνίγεται από τη βαριά μυρωδιά των λουλουδιών γυρίζει ανάσκελα τον σκοτωμένο και αντικρίζει τον εαυτό του.

Ο Γ. Τ. πεθαίνει στο μπάνιο του καθαρός.

Ο πεινασμένος οδηγός που σιχαίνεται τις κότες καταλήγει να πίνει το τελευταίο του ρούμι ξαπλωμένος ανάσκελα σ’ ένα κοτέτσι.

Ο γέρος στο σταθμό του τρένου σκορπάει τα λεφτά του σε κεράσματα και περιμένει βουβός, καθώς πέφτει η νύχτα, να ακούσει τα ονόματα των καινούργιων στρατιωτών.

Κι εκείνος που περπατάει σαν ένας μέσα στους πολλούς, σαν κάποιος, σαν κανένας, κρύβει όλο το φως που μαζεύει απ’ τα πεσμένα φεγγάρια πρώτα στον κόρφο του κι ύστερα σε έναν κήπο.

Εννιά ιστορίες βγαλμένες από όνειρα, ίσκιους και μνήμες, εννιά ιστορίες βαθιά ριζωμένες στα απάτητα χώματα της ψυχής.