«…Το φως του Εωσφόρου έπεφτε πάνω στο μαύρο γυαλί του αρχαίου κτιρίου και ταυτόχρονα πάνω στο στενό ασημένιο τόξο που απλωνόταν πάνω από το νότιο τμήμα του ουρανού… Αν κάποιος κοίταζε προσεκτικά, θα μπορούσε να ξεχωρίσει μια λεπτή κλωστή του Πύργου του Παναμά, ενός από τους έξι ομφάλιους λώρους από διαμάντι που ένωναν τη Γη με τα διασκορπισμένα της παιδιά… Ξαφνικά, σχεδόν τόσο απότομα όσο είχε φανερωθεί, ο Εωσφόρος άρχισε να εξασθενεί και σιγά σιγά να χάνεται. Η νύχτα που οι άνθρωποι είχαν ξεχάσει για τριάντα γενιές απλώθηκε με τα όμορφα φτερά της για να δώσει στον ουρανό το πρόσωπο εκείνο που για εκατομμύρια χρόνια είχαν συνηθίσει και αγαπήσει οι άνθρωποι. Και για δεύτερη φορά μέσα σε τέσσερα εκατομμύρια χρόνια, ο Μονόλιθος ξύπνησε». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)