«Προκαλώ την περατότητά μου μέσα στην ένταση της προσωπικής υπέρβασής μου από την απειρότητα». Αυτό σημαίνει «υπάρχω», σύμφωνα με τη σύσταση της ετυμολογίας του ελληνικού όρου: Άρχω, ενόσω υπάγομαι στη δυνατότητα να εκφράζω το άπειρο που, από τη φύση του, με υπερβαίνει.
Εδώ διερευνάται αυτό το οντολογικό παράδοξο, σε αναφορά με τα έργα των δύο ιδρυτών της φιλοσοφίας της ύπαρξης στη Δύση και την Ανατολή: αντίστοιχα, του δανού Sören Kierkegaard (1813-1856) και του ιρανού Mollâ Sadrâ (1571-1640). Ο πρώτος δείχνει την αγωνία της ελευθερίας τού να υπάρχουμε, ενόψει του λυτρωτικού άλματος στην πίστη. Ο δεύτερος συλλαμβάνει και βιώνει την ύπαρξη ως μια πράξη του Είναι, η οποία διαβαθμίζει τη σχέση του έξω κόσμου με τη μεταφυσική πραγματικότητα της φαντασίας. Σε αυτό το βιβλίο εντοπίζεται ένας δρόμος αλληλοαναγνώρισης των δύο εν λόγω φιλοσοφιών, ο οποίος ανοίγει όταν αντιλαμβανόμαστε ότι ο τρόπος να υπάρχουμε είναι (και) μία εμπειρία αληθινής γνώσης.