Η τραγωδία του ανθρώπινου πεπρωμένου μέσα στον κόσμο και η τραγωδία του κόσμου μέσα στο ανθρώπινο πεπρωμένο: η πρόταση αυτή έχω την γνώμη πως θα μπορούσε να μας περιγράφει την κατεύθυνση του στοχασμού του Παπαϊωάννου. Ενός στοχασμού που είχε ως βασική του αφετηρία και προϋπόθεση τον αρχαίο ελληνικό ανθρωπισμό, την σωκρατική διαλεκτική και την πλατωνική πολιτεία. Οι προκείμενες της διαλεκτικής και κριτικής του σκέψης διαμορφώνονταν απ’ αυτό τον κόσμο τον ελληνικό, την τραγική μοίρα του οποίου την έβλεπε να κορυφώνεται μέσα στην νεότερη φιλοσοφία και στην ιστορία των ιδεών. Και ήταν η δύναμη αυτής της ελληνικής τραγικότητας που τον έκανε να διεισδύει με τόση κριτική ενάργεια στα έργα του Hegel και του Marx, μέσα από τα οποία αποκάλυπτε το μεγαλείο μα συγχρόνως και το αδιέξοδο του ανθρώπινου πεπρωμένου.