Κατά πόσο η σχέση μπορεί να είναι εμπειρία (και δυνατότητα) ελευθερίας από τη φυσική αναγκαιότητα; Μπορεί η σχέση να συνιστά πραγματικό γεγονός που ενεργείται με τις βιολογικές λειτουργίες του ανθρώπου (εγκεφαλικές κυρίως) χωρίς να ταυτίζεται με αυτές; Υπάρχει ενδεχόμενο να έχει δίκιο ο Φρόυντ οτι ο άνθρωπος είναι λογικός μόνο επειδή είναι ερωτικός; Ότι αφετηρία της λογικότητας είναι η επιθυμία και όλα παίζονται στη διαφορά της σεξουαλικότητας του ανθρώπου από τη σεξουαλικότητα του ζώου- στη διαφορά της επιθυμίας από την ορμή; Αν το κάλλος και η ετερότητα είναι μάλλον τα μοναδικά ερείσματα εμπειρικού ρεαλισμού της μεταφυσικής, πως πρέπει να ερμηνεύσουμε την πραγματικότητα του ακαλλούς ή κακού, τον συμβολικό μύθο της πτώσης του ανθρώπου; Όσο κι αν ο σύγχρονος τρόπος του βίου λειτουργεί ως παραισθησιογόνο σε σχεση με τα υπαρξιακά προβλήματα του ανθρώπου, το αίνιγμα του θανάτου και η αγωνία για το νόημα της ύπαρξης παραμονεύει σε κάθε καίρια στιγμή της ζωής μας. Την αναμέτρηση με αυτά τα ερωτήματα υπηρετεί το βιβλίο «Οντολογία της σχέσης