Η συγγένεια, ήδη από τον 19ο αιώνα, στάθηκε αφετηριακό σημείο για τη συγκρότηση της ίδιας της επιστήμης της ανθρωπολογίας. Κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα οι διαμάχες αναφορικά με τη φύση και τη λειτουργία της συγγένειας αποτυπώνουν τους κραδασμούς, τις θεωρητικές ανακατατάξεις και τις ανατροπές στο εσωτερικό της επιστήμης αυτής. Σήμερα, οι θεωρητικές συζητήσεις για τη συγγένεια αποτελούν αντικείμενο ανανεωμένου ενδιαφέροντος, καθώς, όπως αποδεικνύεται, μπορούν να προσφέρουν απαντήσεις σε ένα από τα κυριότερα αιτήματα της εποχής μας, που είναι η κατανόηση του “Άλλου”, όπως κι αν αυτός ορίζεται.

Το βιβλίο αυτό επιχειρεί μια περιήγηση στην ιστορία της ανθρωπολογικής θεωρίας της συγγένειας, μια αναλυτική παρουσίαση των θεωρητικών ρευμάτων που ανέδειξαν τη συγγένεια σε κυρίαρχη αναλυτική έννοια και σε ερευνητικό πεδίο κομβικής σημασίας για την ανάπτυξη επιστημολογικών μοντέλων, τα οποία καθόρισαν την πορεία της ανθρωπολογικής επιστήμης. Η ανάλυση των θεωρητικών σχημάτων, των δομικών αρχών και των μεθοδολογικών εργαλείων που οι ανθρωπολόγοι διαμόρφωσαν προκειμένου να κατανοήσουν τη δομή και τη λειτουργία των συστημάτων συγγένειας υπογραμμίζει τις αποκλίσεις, τις αντιπαραθέσεις και τις διαπλοκές μεταξύ των θεωρητικών παραδόσεων, καταδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο τον διαφορετικό επιστημονικό προσανατολισμό των κυρίαρχων θεωρητικών ρευμάτων, τα οποία συνιστούν ταυτόχρονα και διαφορετικές εθνικές σχολές.