“Ου γαρ ήλθεν ο υιός ου ανθρώπου διακονηθήναι αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών. Ότι τούτο ποιεί λαμπρούς και επισήμους οράτε απ’ εμού το πράγμα συμβαίνον, τω μη δεομένω τιμής και δόξης· αλλ’ όμως και εγώ τα μύρια αγαθά δια τούτου κατορθώ. Πριν ή μεν λαβείν την σάρκα και ταπεινώσαι πάντα απολώλει και διέφθαρτο. Επειδή δε και εταπείνωσεν εαυτόν, πάντα εις ύψος ανήγαγε, κατάραν ηφάνισε, θάνατον έσβεσε, παράδεισον ήνοιξεν, αμαρτίαν ενέκρωσεν, ουρανού αψίδας ανεπέτασε, την απαρχήν ημών εις ουρανούς ανήγαγε, την οικουμένην ευσεβείας επλήρωσε, την πλάνην απήλασε, την αλήθεια επανήγαγε, την απαρχήν ημών εις θρόνον ανεβίβασε βασιλικόν, τα μυρία αγαθά ειργάσαντο, ά μήτε εγώ, μήτε πάντες άνθρωποι δύναιντ’ αν τω λόγω παραστήσαι”.

Ιωάννης Χρυσόστομος