Το συναίσθηµα είναι άρρηκτα συνυφασµένο µε την οντολογική διάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης, την επαφή µε τον κοινωνικό εαυτό, την κοινωνική µας εµπλοκή και διάδραση στον κοινωνικό κόσµο. Ως µια µορφή «αιθερικής» ενέργειας, ποιητικά µιλώντας, το συναίσθηµα υποκινείται από τις πρόδηλες ή τις ανεξιχνίαστες αιτίες του, διαπερνά το εντός µας και εκπέµπεται σε ό,τι µας περιβάλλει. Είναι όµως το συναίσθηµα µόνο ατοµική υπόθεση; Ή µήπως η εκδήλωσή του ή η αιτιότητά του τοποθετείται στη διασταύρωση του ατοµικού και του κοινωνικού, µέσα στη διαχρονική διαλεκτική τους σχέση;
Αν η φιλοσοφία, η ψυχολογία, οι γνωστικές επιστήµες και οι νευροεπιστήµες έχουν αφιερώσει ή και εξακολουθούν να αφιερώνουν έρευνες και µελέτες, η κοινωνιολογία σχετικά πρόσφατα έχει αρχίσει να αναρωτιέται για τη θέση του συναισθήµατος στις κοινωνικές πραγµατικότητες, στις αλληλεπιδράσεις και διαντιδράσεις στον κοινωνικό κόσµο. Πρόσφατα, ή µήπως όχι;
Προσεγγίζοντας το θεωρητικό έργο των κοινωνιολόγων και αναλύοντάς το, διαπιστώνουµε ότι το συναίσθηµα ως προβληµατική και ως έννοια –ακόµα και αν δεν κατονοµάζεται– είναι παρόν στις κλασικές αλλά και στις µεταγενέστερες κοινωνιολογικές µελέτες. Με αφετηρία αυτή τη διαπίστωση, πραγµατοποιείται µια συνοπτική, πλην όµως ευρεία επισκόπηση της θέσης του συναισθήµατος στην κοινωνιολογική γνώση, τόσο στις θεωρητικές προσεγγίσεις της τελευταίας όσο και στις µεθοδολογικές στρατηγικές της κοινωνικής έρευνας.