Τα θέματα της ταυτότητας και εκπαίδευσης στη διασπορά, όπως εξετάζονται μέσα από την περίπτωση του Σχολείου Αρμενοπαίδων “Λεβόν και Σοφία Αγκοπιάν” στην Αθήνα, αποτελούν το αντικείμενο αυτής της μελέτης. Η εργασία στοχεύει να φωτίσει δύο κυρίως πτυχές της αρμένικης εκπαίδευσης στην Αθήνα. Κατ’ αρχάς επιδιώκει να διερευνήσει τον ρόλο της στη διατήρηση της αρμένικης εθνοτικής ταυτότητας. Στη συνέχεια εξετάζει τη σχέση των Αρμενίων με τη γλώσσα τους και, κατά προέκταση, το δίγλωσσο σχολικό πρόγραμμα του Σχολείου Αρμενοπαίδων.

Το τελευταίο εφαρμόζει την ενδιαφέρουσα εκπαιδευτική πρακτική της πρώιμης εισαγωγής της πρώτης ανάγνωσης και γραφής της αρμένικης γλώσσας στο νηπιαγωγείο. Στο βιβλίο εξετάζονται οι λόγοι, τα κίνητρα και η αποτελεσματικότητα αυτής της επιλογής, παρά τις δυσκολίες που υπάρχουν εξαιτίας του ανομοιογενούς μαθητικού πληθυσμού του σχολείου. Η ανάδειξη και μελέτη του παραπάνω εκπαιδευτικού παραδείγματος είναι ιδιαίτερα σημαντική, καθώς μπορεί να εμπλουτίσει τον επιστημονικό διάλογο αναφορικά με τη σκοπιμότητα αλλά και τον τρόπο εισαγωγής δίγλωσσων σχολικών προγραμμάτων.