Κοινή αντίληψη είναι, δικαίως ή αδίκως, ότι το θέατρο υφίσταται μόνο στο σανίδι, ότι η ανάγνωση θεατρικών κειμένων δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον κι ότι τελικά μόνον οι ηθοποιοί και οι σκηνοθέτες μπορούν να του δώσουν πνοή. Ο Φαμπρίς Μελκιό μας αποδεικνύει περίτρανα το αντίθετο. Η ανάγνωση και μόνο των θεατρικών του κειμένων, με την ακρίβεια και την οξύτητα που τα διακρίνει, μας προσφέρει ένα θέατρο υψηλού επιπέδου.
Το αγαπημένο παιδί των γάλλων κριτικών εισάγει ένα νέο είδος θεατρικής γραφής: το κινηματογραφικό θέατρο. Η επιρροή του σινεμά και κυρίως του μοντάζ είναι προφανής στα κείμενα του Μελκιό. Στη “Μοιρασιά του διαβόλου” που μετέφρασε με μαεστρία η Μαρία Ευσταθιάδη, η γλαφυρότητα της γραφής η οποία δημιουργεί ήχους και εικόνες, μας εισάγει στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής, με σκηνές παραίσθησης και ονείρου, λόγια σκληρά και ταυτόχρονα λυρικά. Στη δίνη του εμφύλιου πολέμου στη Βοσνία ο νεαρός Σέρβος Λόρκο Λιέβιτς λιποτακτεί και αφήνει πατρίδα και οικογένεια: τους γονείς, το μικρότερο αδερφό του, τον καλύτερο φίλο και τη μουσουλμάνα γυναίκα του. Κι ενώ ο Λόρκο φτάνει ως το Παρίσι και “άλλες χώρες”, με τα “φαντάσματα” των αγαπημένων του, εκείνοι που έμειναν πίσω βλέπουν τις σχέσεις τους να δοκιμάζονται, καθώς ο πόλεμος εισβάλλει στο σπίτι τους.
Με τη “Μοιρασιά του διαβόλου” o Μελκιό ξαναθυμίζει την πρόσφατη τραγωδία της Βοσνίας, με τη σκληρότητα που δοκιμάζουν οι ήρωές του, αλλά και με λυρισμό, ευαισθησία και χιούμορ, σ’ ένα κείμενο που γλιστράει ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία, τον πόνο και την τρυφερότητα, το μίσος και την ανθρωπιά. “‘Αγγελοι” μπλεγμένοι στα μαλλιά του “διαβόλου”, οι χαρακτήρες αγωνίζονται να υπερασπίσουν τη ζωή – κι ένα μεγάλο έρωτα – ανάμεσα στο θάνατο και τον παραλογισμό και να κρατήσουν τα μάτια ανοιχτά.