Στο τελευταίο αυτό βιβλίο της, που κυκλοφόρησε λίγο μετά το θάνατό της, η Nicole Loraux προσεγγίζει την εικόνα της αρχαίας πόλης που είχε η ίδια για τον εαυτό της, αναλύοντας ειδικότερα τους λόγους που σχετίζονται με την εμφύλια διαμάχη, τη στάσιν.

Αντλώντας μεθόδους και έννοιες από το χώρο της ψυχανάλυσης, στοχάζεται, παράλληλα, πάνω στη διαφορά των αρχαίων κοινωνιών σε σχέση με τις σημερινές δημοκρατίες, όπου η ομοφωνία δυσχεραίνεται, ενώ οι διαφορές απόψεων και συμφερόντων φαίνονται να ενισχύονται.

“Ήρθε όμως μια μέρα που κάποιοι από εμάς επιθύμησαν, προκειμένου να μιλήσουν για το μακρινό ελληνικό παρελθόν, να απλώσουν ρίζες στο παρόν και να μιλήσουν μια -πιο- ζωντανή γλώσσα. Χωρίς αμφιβολία, αυτοί είχαν ξυπνήσει από το όνειρο του μέλλοντος! Τουλάχιστον φοβήθηκαν ότι το σύνθημα “Back to the Greeks” σήμαινε ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή. Ή απλά αναρωτήθηκαν πώς γίνεται, αν όντως έχουμε τόσο λίγα κοινά με τους Έλληνες, να είμαστε τόσο σίγουροι ότι τους καταλαβαίνουμε χωρίς κανέναν ενδιάμεσο, καμία μεσολάβηση, και μάλιστα με τις ίδιες τους τις λέξεις. Έχοντας, έτσι, συνέλθει από τη μέθη τους, όχι όμως χωρίς σπαραγμό, διατύπωσαν την υπόθεση, πολύ καιρό αργότερα, ότι αυτοί οι Έλληνες, που τους συντρόφευαν για πολλές μέρες, μήνες και χρόνια, όφειλαν να τους μιλήσουν επίσης εδώ και τώρα, όχι τόσο ως γνήσια άλλοι (κρατημένοι σε απόσταση από σεβασμό και ίσως -ποιος ξέρει;- από ένα είδος προφύλαξης), αλλά ως άλλοι οικείοι μας, διαφορετικοί βέβαια αλλά και αναμεμειγμένοι με εμάς, και μάλιστα παρόντες μέσα μας, πολύ κοντινοί μας σε κάθε περίπτωση”.