Αμστερνταμ 2006. Η λεγόμενη υπερδραματική τέχνη, η οποία συνίσταται στη χρήση ανθρώπινων μοντέλων ως καμβάδων, βρίσκεται στο απόγειο της παντοδυναμίας της σε διεθνές επίπεδο, κάνοντας τις πιο προωθημένες μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης να φαντάζουν ξεπερασμένες, και η πιο φιλόδοξη έκθεση του πιο μυστηριώδους εκπροσώπου της, του Ολλανδού Μπρούνο Βαν Τυς, είναι στα σκαριά. Και ξαφνικά ένα νεαρό μοντέλο, ένα δεκατετράχρονο κορίτσι που ήταν ο «ανθρώπινος καμβάς» στο έργο «Ξεπαρθένεμα», στη Βιέννη, πέφτει θύμα φρικτής δολοφονίας. Η κινητοποίηση της αστυνομίας και του αυστριακού Υπουργείου Εσωτερικών σκοντάφτει στις πιέσεις του πανίσχυρου Ιδρύματος Βαν Τυς να μη γνωστοποιηθεί το έγκλημα στο κοινό, αφού η είδηση θα προξενούσε πανικό στα μοντέλα και δυσπιστία στους αγοραστές υπερδραματικής ζωγραφικής. Στο μεταξύ, η Κλάρα Ρέγιες, που εργάζεται ως καμβάς σε γκαλερί της Μαδρίτης, δέχεται επίσκεψη από δύο άντρες που της προτείνουν να συμμετάσχει στο πιο «σκληρό και ριψοκίνδυνο» έργο που έχει φανταστεί. Ένα συγκλονιστικό νουάρ μυθιστόρημα που βυθίζει τον αναγνώστη σ’ ένα συναρπαστικό και τρομακτικό κόσμο όπου οι άνθρωποι είναι έργα τέχνης. Μια αναμέτρηση ανάμεσα στην ομορφιά και τον τρόμο, που μας φέρνει αντιμέτωπους με την αξία της τέχνης και της ανθρώπινης ζωής και καθιερώνει τον Σομόθα ως έναν από τους πιο οξυδερκείς και επινοητικούς συγγραφείς του καιρού μας. ΤΑ ΕΙΚΟΣΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ «Η πνοή του σου κόβει την ανάσα, η φαντασία ξεπερνάει το όνειρο, ένα σύνολο γραμμένο από μια σπουδαία πένα […] να ανοίγει στους αναγνώστες τους δρόμους της σκέψης, βάζοντάς τους μέσα σε μια συναρπαστική ιστορία: αυτή είναι η πρώτη αρετή ενός μεγάλου μυθιστορήματος, αυτή είναι και η πρώτη αρετή του βιβλίου του Σομόθα. Ας ελπίσουμε ότι «H Κλάρα στο μισοσκόταδο» δε θα αποδειχτεί προφητική, όπως κάποια άλλα σπουδαία μυθιστορήματα πριν από από αυτήν…» περιοδικό «Lire», Ιανουάριος 2004 « «Η Κλάρα στο μισοσκόταδο» αποτελεί ένα σοκ για τη λογοτεχνία μας, από το οποίο θα αργήσει να συνέλθει». Χουάν Μανουέλ δε Πράδα, «ΑΒC» «Ο Σομόθα δημιουργεί ένα σύμπαν σκοτεινό και σαγηνευτικό ταυτόχρονα. Ως ψυχίατρος καταφέρνει αριστοτεχνικά να βρει τα ίχνη του δολοφόνου, η λεπτότητα όμως και η τρυφερότητα με την οποία αντιμετωπίζει τους “ανθρώπινους καμβάδες” τον τοποθετούν αδιαμφισβήτητα στην κατηγορία των μεγάλων συγγραφέων των οποίων το έργο ξεπερνά την πλοκή της ιστορίας τους, όσο συναρπαστική κι αν είναι αυτή». περιοδικό «Livres Hebdo»