– Μην πλησιάζεις, θα σε δαγκώσει!
– Αν δεν είσαι καλό παιδί, θα σε φάει ο σκύλος!
– Μακριά, θα σε γεμίσει μικρόβια!

Έτσι εκφράζονται οι φόβοι και τα παιδικά τραύματα των Νεοελλήνων, που μεταβιβάζονται από γενιά σε γενιά και που τοποθετούν όλα αδιακρίτως τα σκυλιά στην κατηγορία του λυσσασμένου, μιαρού και επικίνδυνου ζώου. Και, όταν ο γονιός φοβάται, μισεί ή αντιπαθεί τα σκυλιά, εμποδίζει τα παιδιά του από το να αποκαταστήσουν φυσιολογική και εποικοδομητική σχέση με το πιο πιστό, το πιο συμβιωτικό, το πιο “ανθρώπινο” ζώο: το σκύλο.

Η φιλοζωία στην Ελλάδα βρίσκεται ακόμα σε νηπιακό στάδιο. Παρ’ ότι οι κάτοικοι των χωριών χρησιμοποιούν από παλιά τα σκυλιά για το κυνήγι ή για τη φύλαξη των κοπαδιών τους, οι κάτοικοι των πόλεων μόλις κατά τα τελευταία δέκα – είκοσι χρόνια άρχισαν να εξοικειώνονται με την ιδέα του σκύλου – συντρόφου στο σπίτι.