Με την Πραγματεία του “Προς τους νέους”, ο Μ. Βασίλειος συνδέει σε ένα «όλον» τη βασική επιδίωξη των δύο κόσμων, ελληνικού και χριστιανικού, που είναι η λύτρωση του ανθρώπου. Το βεληνεκές του κειμένου υπερβαίνει όχι μόνο την όποιας μορφής θρησκευτικότητα, αλλά και την κάθε είδους αποτίμηση καθιερωμένων ή νεοπαγών όρων, όπως οι: κλασικός, ουμανιστικός, νεωτερικός, μετανεωτερικός κ.λπ.
Τούτο συμβαίνει γιατί το κείμενο είναι κατάθεση ψυχής και εμπειρίας ενός ορθόδοξου επισκόπου ο οποίος δεν υπήρξε υπηρέτης κάποιου στεγνού ή στεγανού θρησκευτικού μορφώματος ή “διαχειριστής” κάποιας ιδιοτελούς θεολογικής σκέψης. Επιπλέον, σπούδασε επί πενταετία περίπου τα ελληνικά γράμματα στο λίκνο τους, την Αθήνα.
Η καταχώριση του κειμένου, η απόδοσή του στη νέα ελληνική με γλωσσικά, κυρίως, σχόλια και η σχετική ερμηνευτική προσέγγισή του, στο πρώτο μέρος της εργασίας, βοηθούν τον αναγνώστη, περισσότερο υπό μορφή ερεθισμάτων, να προσεγγίσει το θέμα των σχέσεων Ελληνισμού-Χριστιανισμού.