Η Μήδεια είναι ένα άγριο και γυμνό έργο. Η εν λόγω μετάφρασή της, με μια έκφραση χωρίς ποιητικά στολίδια, ρεαλιστική, ωμή και καθημερινή στη βάση της, επιδιώκει μια ανάγνωση του έργου σύγχρονη, που, ενώ δεν «ποιητικίζει», προσπαθεί να διατηρεί το υψηλό σκηνικό ήθος, ώστε, αν ερμηνευθεί εμπνευσμένα, να μπορεί να απογειωθεί και να μεταδώσει ρίγος τραγικό, επισημαίνοντας την αντοχή της αρχαίας δραματικότητας, ακόμα και σε ένα νατουραλιστικό τώρα.