Ταξιδεύαμε συνέχεια και ας φυσούσε από παντού.
Ακούγαμε τις φωνές του Έλενου και της όμορφης Ελένης μέσα από τους ψηλούς τοίχους της Τροίας.
Μπαίναμε στις στεριές της Πηνελόπης και αμπαρώναμε πίσω μας μια Ελλάδα άλλη.
Μια Ελλάδα που δεν υπήρχε ποτέ.
Σκαμπανεβάζαμε τα άστρα ώσπου να χάνονταν αντίκρυ στα διχαλωτά βουνά της Ανδρομάχης.
Οι άνθρωποι σταματούσαν ανάλογα με τα φεγγάρια ή τους ανέμους
και χάνονταν ξανά ανάμεσα στις ατελείωτες νύχτες.
Σαν κουρασμένες πυγολαμπίδες.
Με τον Αινεία κουβαλούσαμε το απόσταγμα του κρασιού και αγκαλιάζαμε τη σελήνη σαν γυναίκα.
Χτυπημένοι από το πονηρό βλέμμα του Δία, το κρασί και από τις στεριές που αργούσαν να φανούν.
Σαν μοίρα που έψαχνε μέσα στο μεγάλο φλιτζάνι του ήλιου.
Κάπου εκεί θα συναντούσαμε τη δική μας Ιθάκη.