Ο Βασίλης Κατσικονούρης είναι το νέο μέγα κέρδος του θεάτρου μας […] Διακονεί ως δραματουργός το είδος εκείνο της σκηνικής γραφής που ορίζεται ως κριτικός ρεαλισμός, δηλαδή μια πιστή ηθογράφηση της κοινωνίας με τολμηρή χρήση ενός οξέος νυστεριού που με σταθερό χέρι και πόνο ψυχής βυθίζεται στα έγκατα και ανιχνεύει, κόβοντας και απορρίπτοντας, τα σεσηπότα μέλη του άρρωστου οργανισμού […] Στο έργο του “Οι αγνοούμενοι” τολμά να βάλει το νυστέρι σε μια ευαίσθητη και χαίνουσα πληγή του κοινωνικού μας ιστού.

Μελετά με διάκριση και σαφήνεια την αποξένωση, την αλλοτρίωση και την απελπιστική μοναξιά του σύγχρονου Έλληνα μικροαστού και μεγαλοαστού…

(Κώστας Γεωργουσόπουλος – Φεβρουάριος 2008)