Κάποτε, κάποτε, κάποτε…
Κάποτε οι άνθρωποι ήταν ακόμη σταθερές αξίες.
Κάποτε η φύση ζωοποιούσε.
Κάποτε η ιστορία δίδασκε.
Τα χιλιόμετρα περνούν, οι δείκτες του ρολογιού γυρνούν και η ζωή δια-σκορπίζεται.
Από τον Τέλη που συνεργάστηκε με τους Γερμανούς στον Σίμο που παντρεύτηκε «Βουβαρή», από τους αγωνιστές του Δημοκρατικού Στρατού στον Μήτσο που διδάχθηκε την σερβιτορικήν τέχνην, από τις μνήμες του ηλειακού κάμπου στο μοιραίο λάθος του ιατρού Αλιφέρη, από τον μοχθηρό ποιμένα στη «βροχερή» ήττα της «Δημοτικής Αναγέννησης», από τον συναισθηματικά εντελώς μόνο Ορφέα Κ. στην έλευση της ανήλεης πανδημίας…
… 31 διηγήματα για το χθες και το συνειδητοποιημένο αύριο, μια συναρπαστική διαδρομή στον εσώτερό μας κόσμο και στον πλούτο της ανθρώπινης εμπειρίας, με συνοδοιπόρο –στα ταξίδια της νεότερης ιστορίας και της μνήμης στα παλίμψηστα των χώρων του ηλειακού κάμπου και των άστεων– τα ζωντανά πλάσματα της φύσης, τη δομημένη κτίση και τον άνθρωπο.
Μια και στα Λεχαινά, την πατρίδα του Ανδρέα Καρκαβίτσα, «μες στα παιδιά», παραφράζοντας τον ποιητή, άνετα, ίσως, μπορούν να «κάθονται οι γέροι» της γραφής και να «παίζουν πρέφα», συνομιλώντας με τους νεαρότερους, για να μη «νυστάζουν» και οι παρατημένοι στη λήθη «νεκροί».