Το «Σατόρι, η στιγμή της φωτοσύνθεσης» είναι το τρίτο μέρος μιας τριλογίας, αρχής γενομένης από την «Κιβωτό», στη συνέχεια τον «Λιθοξόο» και τώρα το ανά χείρας βιβλίο, που αποτελούν έναν ενιαίο άξονα, τόσο θεματικά όσο και αισθητικά, με τη φύση στο κέντρο, τους φυσικούς φιλοσόφους (τους λεγόμενους προσωκρατικούς) σε συνδυασμό με την ανατολική σκέψη και φιλοσοφία, που κατά βάθος είναι μεγάλη ποίηση (όπως και των προσωκρατικών), μπολιασμένη με τη σύγχρονη ευαισθησία. Στο ανά χείρας βιβλίο υπάρχουν αρκετές επαναλήψεις σε μια ενιαία πυκνή ύφανση, ως να γράψω ένα απέραντο ανεξάντλητο ποίημα, με κοινούς αρμούς που αλληλοσυμπληρώνονται, συνομιλούν μέσα στο χρόνο σε μια ευρεία αλληλοπεριχώρηση ανταλλάσσοντας τα ενεργειακά τους πεδία, σαν τα υποατομικά σωματίδια, που από ύλη γίνονται αντιύλη (δηλαδή ενέργεια) και από σωματίδια μαγνητικά πεδία, κτλ. Ποιήματα του παρόντος βιβλίου συνομιλούν με αυτά των προηγούμενων συλλογών. Επεκτείνονται ή συρρικνώνονται ή αντιστρέφονται, κατά πώς απαιτεί η θεματική ή γλωσσική τάξη. Μια σημαντική διαφορά είναι ότι σε τούτο το βιβλίο υπερέχει η επίδραση της Ανατολής, η προσπάθεια συρρίκνωσης του Εγώ ως την πλήρη του εξαφάνιση για έναν κόσμο λιγότερο άπληστο και αλαζονικό, λιγότερο αλλοτριωμένο και υποταγμένο στη σύγχρονη αγριότητα. Δυστυχώς (ή, ευτυχώς, δεν ξέρω) υπάρχει σχεδόν έτοιμο υλικό για μια τέταρτη ομοούσια συλλογή, οπότε μάλλον πρέπει να μιλάμε για μια Τετραλογία. Οψόμεθα.