«Μην πλησιάζεις θα σε δαγκώσει!»
«Αν δεν είσαι καλό παιδί θα σε φάει ο σκύλος!»
«Μακριά! Θα σε γεμίσει μικρόβια!»

Έτσι εκφράζονται οι φόβοι και τα παιδικά τραύματα των Νεοελλήνων, που μεταβιβάζονται από γενιά σε γενιά, και που τοποθετούν όλα αδιακρίτως τα σκυλιά στην κατηγορία του λυσσασμένου, μιαρού και επικίνδυνου ζώου. Είναι βέβαιο το γεγονός ότι μια ανεπτυγμένη επαφή με ένα σκύλο δημιουργεί αξεπέραστες φοβίες που διαρκούν για μια ολόκληρη ζωή.

Και όταν ο γονιός φοβάται, μισεί ή -στην καλύτερη περίπτωση- αντιπαθεί τα σκυλιά, εμποδίζει τα παιδιά του να αποκαταστήσουν μια φυσιολογική και εποικοδομητική σχέση με το πιο πιστό, το πιο συμβιωτικό, το πιο «ανθρώπινο» ζώο: το σκύλο.

Η φιλοζωία στην Ελλάδα βρίσκεται ακόμα στο νηπιακό στάδιο. Παρόλο που οι κάτοικοι των χωριών χρησιμοποιούν από παλιά τα σκυλιά για το κυνήγι ή για τη φύλαξη των κοπαδιών τους, οι κάτοικοι των πόλεων μόλις την τελευταία δεκαετία άρχισαν να εξοικειώνονται με την ιδέα του σκύλου – συντρόφου στο σπίτι.