Όλα ξεκινούν μπροστά σ’ έναν καθρέφτη κάτω από το ηλιοβασίλεμα. Ένας νέος χωρίς όνομα, άρα ένας οποιοσδήποτε νέος, μετά από ένα ταξίδι με το πλοίο που εργάζεται, επιστρέφει στην πόλη που κατοικεί. Κάνει μια στάση στο καφενείο της γειτονιάς απέναντι από τον καθρέφτη βλέποντας το θολό είδωλό του. Δίπλα δυο άνδρες παίζουν ένα επιτραπέζιο παιχνίδι και από πάνω ένας γέροντας τους παρακολουθεί. Εκεί θα τον βρει ο τρελλός της γειτονιάς, του μιλά ασυνάρτητα, τον καλεί σε βοήθεια, θα τον πάρει τελικά με το ζόρι να συναντήσουν κατά σειρά τρεις ανθρώπους που θα συστηθούν ως ο Χρόνος, ο Διάβολος και ο Θεός.

Όλοι αυτοί, μονοπωλώντας για λίγο τον νέο, ο καθένας στο δικό του σκηνικό κι από τη δική του σκοπιά, θα συζητήσουν, στην ουσία θα φιλοσοφήσουν πάνω στον έρωτα, την αγάπη, τη ζωή, τον θάνατο, τα μεγάλα λάθη της ιστορίας, τα πάθη, τις παρανοήσεις, τη θνητή μας φύση, το ανθρώπινο τοπίο γενικά. Μια μέρα μετά, συναντιούνται όλοι μαζί, θέσεις κι αντιθέσεις ξεδιπλώνονται, μεγάλες πεποιθήσεις καταρρέουν, πολλά “πιστεύω” αποδομούνται.

Αντέχουμε άραγε τόση αλήθεια; Κι εντέλει τι είναι αλήθεια απ’ όσα πιστεύουμε σ’ έναν κόσμο μηδενικού αθροίσματος;