Η πολιτική και η κοινωνική διάσταση της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας διατρέχουν τον δραματικό κόσμο των ηρώων της Λούλας Αναγνωστάκη όχι ως περιγεγραμμένες πληροφορίες και αναγνωρίσιμες μεταβλητές, αλλά ως εκδοχές της αλήθειας με ιδεολογικό φίλτρο. Ένα σταθερό δραματουργικό χαρακτηριστικό του θεάτρου της Αναγνωστάκη είναι η διεμβόλιση ενός κλειστού, ιδιωτικού χώρου από εξωτερικά ερεθίσματα και πολιτικές παρεμβολές, που δηλώνονται ως ηχητικά ή οπτικά σημεία. Σχεδόν πάντα, η δραματική λογική και ο δραματικός λόγος των προσώπων ενεργοποιούνται με την αναπαράσταση μιας εισβολής. Οι εισβολείς παρεμβαίνουν στα σκηνικά δρώμενα και εισέρχονται σε διαλεκτικές σχέσεις με τα υπόλοιπα σκηνικά πρόσωπα. Εδώ αναδεικνύεται το πεδίο σύγκρουσης των δραματικών προσώπων της Αναγνωστάκη, τα οποία υποφέρουν από μια υπαρξιακή στέρηση, μια αβεβαιότητα και μια παθιασμένη ανάγκη να αναγνωριστούν από τους άλλους.
Εξετάζοντας το μοτίβο της εισβολής και του ρόλου των εισβολέων στα έργα της Αναγνωστάκη, η παρούσα μελέτη συζητά παράλληλα τη “διαπλοκή” του ιδιωτικού με το δημόσιο, τη μόνωση και τη δυσκολία στην επικοινωνία των δραματικών προσώπων, τα ηχητικά σημεία και τη ρευστότητα της δραματικής πληροφορίας στο δραματικό σύμπαν της συγγραφέως.