Η µελέτη αυτή, βασισµένη σε εθνογραφική επιτόπια έρευνα και αντλώντας από τις σύγχρονες ανθρωπολογικές προσεγγίσεις της συγγένειας, παρακολουθεί πώς οι γυναίκες οι οποίες αναγκάζονται να προσφύγουν στη βιοϊατρική τεχνική της δωρεάς ωαρίων υπονοµεύουν την “παντοκρατορία” των γονιδίων και απορρίπτουν τη µονολιθική υπαγωγή της µητρότητας και της συγγενειακότητας στη βιολογία. Νοηµατοδοτώντας τις συγγενειακές τους σχέσεις µέσα από νέες συναρθρώσεις στοιχείων, συµβόλων και µεταφορών, που µπορεί να παραπέµπουν άλλοτε στη βιολογία και άλλοτε στην ανατροφή, τα κοινωνικά υποκείµενα “ξαναµοιράζουν την τράπουλα” της συγγένειας, οδηγώντας µας στην παραδοχή ότι η γονεϊκότητα και η συγγενειακότητα δεν πρέπει πλέον να εκλαµβάνονται αποκλειστικά ως απόρροια της ύπαρξης, αλλά µπορεί να συνιστούν και το αποτέλεσµα εµπρόθετης δράσης.