Η μία έχει κλείσει τα δεκαοχτώ. Είναι η προσωπική μου εμπειρία μέσα σε σχολικές αίθουσες· περικυκλωμένος από αμπερόμετρα και εξισώσεις γραμμένες σε πίνακες πράσινους με συνήθως λευκή κιμωλία· φθινόπωρα με νόμο της αδράνειας και με αόρατες δυναμικές γραμμές να απευθύνονται μόνο στο βλέμμα της σκέψης. Η άλλη είναι η διδακτική της φυσικής. Σύμφωνα με δήλωσή της έχει πλέον πατήσει τα είκοσι πέντε. Ερευνά τις διαδικασίες μάθησης, διαπιστώνει, γενικεύει, συναντιέται κρυφά με τους γνωσιοθεωρητικούς, φλερτάρει ανοιχτά με την ψυχολογία, μας καλεί να αντικρίσουμε τη φυσική όχι με το βλέμμα ενός φυσικού, αλλά με τα μάτια ενός δασκάλου. Όλα όσα γράφονται στο βιβλίο αυτό είναι “τέκνα” μιας σχετικά αρμονικής συστέγασης της δεκαοχτάχρονης προσωπικής μου εμπειρίας με τη λίγο μεγαλύτερη σε ηλικία διδακτική της φυσικής.